పులి వేషగాడు

పులి వేషగాడు

సాహితీమిత్రులారా!

ఈ అనువాద కథను ఆస్వాదించండి...........

పగలు ఒంటి గంట నుంచి రెండు దాకా మాకు లంచ్ టైం. మునుపు రెండున్నర దాకా ఉండేదని చెప్పుకుంటారు. అప్పట్లో పని మొదలయ్యే సమయం ఉదయం పదకొండుగా ఉండేది. పదకొండు గంటలకి ఆఫీసుకి రావాలంటే ఇంట్లో పదిన్నర, పావు తక్కువ పదకొండుకు భోజనం ముగించి, ఆఫీసుకి పదకొండున్నరకి వచ్చి చేరి, వెంటనే ఒంటి గంటకి టిఫినుకి బయలు దేరడం కాస్త అసాధ్యమైన విషయంగా ఉండి ఉంటుంది. అందు వల్లనే కాంటీన్లో రెండు గంటల ప్రాంతంలోనే అసలు రద్దీ ఉంటుంది. ఇప్పుడు ఉదయం పదకొండు గంటలని పదిన్నరగా మార్చి, పోయిన నెలనుంచి పది అని ఆర్డర్ వేసేశారు. లంచ్ బ్రేక్ మధ్యాహ్నం ఒంటి గంట నుంచి రెండు దాకా. సాయంత్రం ఐదు గంటలకి ముగిసే ఆఫీసును ఇప్పుడు ఆరు దాకా పొడిగించారు.

పని ఎప్పుడూ ఉండేదే. ఫ్యాక్టరీ డిపార్ట్‌మెంట్లో వడ్రంగి పనులు చేసే వాళ్ళకి, ఎలెక్ట్రికల్, లాబొరేటరీ విభాగాలలో ఉండే వాళ్ళందరికీ ఎప్పుడూ రోజుకి ఎనిమిది గంటల పని. అలాగే అక్కౌంట్ డిపార్ట్‌మెంట్! వీళ్ళకి ఎక్కడ పని జరిగినా జరగక పోయినా సంవత్సరం పొడుగునా జమాఖర్చులు వ్రాస్తూనే ఉండాలి. ఆ తర్వాత టెలిఫోన్ ఆపరేటర్. టెలిఫోనుకి విరామం గానీ, సెలవు గానీ ఉండడానికి ఆస్కారం లేదు. అందువలన ఈ డిపార్ట్‌మెంటులకి చెందని వాళ్ళకి అప్పుడప్పుడూ ఆఫీసు సమయంలోనే విశ్రాంతి దొరుకుతుంది; రోజుల కొద్దీ, వారాల కొద్దీ, నెలల తరబడిగా. నాకు తెలిసి ఒకసారి మా స్టూడియోలో దాదాపు ఏడాదిన్నర దాకా సినిమా తీయలేదు. పద్దెనిమిది నెలలు పనేమీ చేయకుండా జీతం మాత్రం తీసుకుంటూ, ఆఫీసు సమయంలో బల్ల మీద కాళ్ళు ఎత్తి పెట్టుకొని నిద్ర పోతూ, జుట్టు తెల్లబడేటట్లు చేసుకుంటూ, బొజ్జని పెంచుతూ, మధుమేహం లాంటి రోగాలను ఆహ్వానిస్తూ, ఆలోచనలకు గమ్యం లేక చూపులు ఇష్టం వచ్చిన చోటికి వెళ్తూ, నోటికి హద్దూ పద్దూ లేనట్లు వాగుతూ…

ఏడాదిన్నర తర్వాత నిజంగానే పని దొరికినప్పుడు, నిర్భంద విరామానికి ఒక ముగింపు వచ్చినందుకు ఉత్సాహంతో పొంగిపోవాలి. అలా పొంగిపోయినా, పని చేసే అలవాటు తప్పి పోయినందువల్ల తడబాటు ఏర్పడవచ్చు. అటువంటి ఉత్సాహాన్నీ, తడబాటునీ ఈ రోజు, రేపు అంటూ మేము ఎదురు చూస్తున్న సమయంలో, ఒక పగటి పూట టిఫిన్, కాఫీలు ముగించి తాంబూలంతో పొగాకును ఆస్వాదిస్తున్న తరుణంలో అతను వచ్చి నిలబడ్డాడు.

“ఏం కావాలి?” శర్మ అడిగారు. శర్మ మునుపటి రోజుల్లో నిక్కర్లు వేసుకొన్న మనిషిలాగే కనబడతారు. పోలీసు సబ్ ఇనస్పెక్టరుగా పని చేసిన మనిషి. నాటకాలు, కథలు వ్రాసి కాస్త పేరు తెచ్చుకొని, మా స్టూడియోలో కథల విభాగంలో ముఖ్యమైన మనిషిగా ఎదిగారు. బంగారం లాంటి ఆ రోజుల్లో, మా యజమానిని తన మోటార్ సైకిల్ వెనకాల కూర్చోబెట్టుకొని, అవుట్ డోర్ లోకేషన్స్ సెలెక్ట్ చేసేవారు. ఇప్పుడు పంచెకట్టుతో పొగాకు నమలడానికి అలవాటు పడిపోయారు. ఆయన లేచి నిలబడితే మెడకి రెండు పక్కలా భుజాలు చెక్కినట్లుగా జారటం ఆయన ఒక కాలంలో వ్యాయామం చేసిన మనిషి అని తెలుస్తుంది.

చిన్న గది. అందులో చిన్నది, పెద్దవిగా పాత కాలపు బల్లలు మూడు. పెద్ద బల్లకి వెనకాల కూర్చున్న శర్మగారిని ఆ గదికి సభానాయకుడిగా పరిగణించాలి. మేము కూర్చుని ఉన్న కుర్చీలు కాకుండా ఇంకా ఒకటి ఎక్కువగా ఉంది. మావన్నీ వేరు వేరు రకాల కుర్చీలు. ఎక్కువ కుర్చీకి ఒక కాలు కాస్త పొట్టి. ఎవరు వచ్చి దాని మీద కూర్చున్నా, ఒక పక్కకి ఒరిగి కూర్చున్న మనిషిని ఒక క్షణం భయబ్రాంతులను చేస్తుంది. వచ్చినతను ఆ కుర్చీ యొక్క వెనక భాగాన్ని పట్టుకొని నిలబడ్డాడు.

“ఏం కావాలి?” శర్మ అడిగారు.

“శనివారం ఇంటికి వచ్చానండి,” అని అన్నాడతను.

“శనివారం నేను ఊళ్లోనే లేనుగా?” అన్నారు శర్మ.

“ప్రొద్దున్నే వచ్చానండీ. మీరు కూడా ఒక గొడుగును రిపేరు చేస్తున్నారు.”

“ఓ! నీవా? వేలాయుదం కదూ?”

“కాదండీ. కాదర్. టగర్ పాయిట్ కాదర్.”

“నీవు మా ఇంటికి వచ్చావా ?”

“అవునండీ. నటరాజన్ చెప్పాడు, అయ్యగారిని ఇంటి దగ్గరపోయి చూడు అని.”

“ఏ నటరాజన్?”

“నటరాజన్ అండీ. ఏజెంట్ నటరాజన్.”

ఇప్పుడు శర్మగారికి కొంచెం అర్థం అయ్యింది. నటరాజన్ మా స్టుడియోలో పెద్ద పెద్ద గుంపులుగా సినిమా తీసేటట్లయితే వందల కొద్దీ ఆడవాళ్ళనీ, మగాళ్ళనీ పిలుచుకొని వస్తాడు. గుంపులో నిలబడడం తప్ప వాళ్ళ నుంచి నటన ఏదీ ఎదురు చూడక్కరలేదు. మనిషికి ఒక పూట భోజనం పెట్టి, నూరు రూపాయలు అని లెక్క. నటరాజన్ అందులో సగం తీసుకుంటాడు.

“ఇప్పుడు క్రౌడ్‌ సీన్ ఏమీ తీయడం లేదే?” అన్నారు శర్మ.

“తెలుసండీ. మిమ్మల్ని కలిస్తే ఏదైనా రోల్ ఇప్పిస్తారని ఆయన చెప్పారు.”

“ఎవరు చెప్పారు?”

“అదేనండీ. నటరాజన్ గారు.”

శర్మ మావైపు చూశారు. మేమిద్దరం అతని వైపు చూశాము. కాస్త పొట్టిగానే ఉన్నాడు. ఒక కాలంలో ఉక్కు మనిషిగా శరీరం ఉండి ఉంటుంది. ఇప్పుడు భుజాల దగ్గర ఎముకలు పొడుచుకొని వచ్చాయి. బాగా ఎత్తుగా ఉన్న చెంప ఎముకలు అతని చెంపలని మరింత లోతుగా కనిపించేటట్లు చేస్తున్నాయి. నటరాజన్ తీసుకొని వచ్చే మనుషులంతా దాదాపు ఇలాగే ఉంటారు. రామరాజ్యం గురించి తీసినా సరే సినిమాలో వచ్చే ప్రజలు ధాతు సంవత్సరానికి చెందిన వారి లాగానే ఉంటారు.

“నేను నటరాజన్ తో చెప్పి పంపిస్తాను,” అని అన్నారు శర్మ. మేము కుర్చీలో వెనకాలకి జారగిలబడి కూర్చున్నాము. ఇంటర్వ్యూ అయిపోయింది. అతను “సరేనండీ” అన్నాడు. తరువాత సన్న గొంతుతో, “వెంటనే ఏదైనా చూసి ఇప్పించారంటే బాగా ఉంటుంది సార్,” అన్నాడు.

“షూటింగ్ ఇంకా ప్రారంభించ లేదయ్యా. గుంపు సీనులన్నీ ఆఖర్నే కదా తీస్తారు.”

“అది కాదండీ. రోల్ ఏదైనా ఇప్పించండీ.”

“నీకు ఏ రోల్ ఇప్పించడం? అదిగో కాస్టింగ్ అసిస్టెంట్ ఉన్నారు. ఆయన దగ్గర నీ వివరాలన్నీ ఇచ్చి వెళ్ళు.”

నేనే కాస్టింగ్ అసిస్టెంట్. ఇప్పుడు వచ్చినతనిలాగా చాలా మంది పేరు, వయసు, ఎత్తు, చిరునామా లాంటి వివరాలను నోట్ చేసి పెట్టుకుంటాను. అవసరం వచ్చినప్పుడు, నలుగురికి ఉత్తరం రాస్తే మూడు తిరిగి వచ్చేస్తాయి, చిరునామాదారుడు ఇల్లు మారి పోయాడని. ఆ తర్వాత మళ్ళీ నటరాజన్ నిర్వాకమే. కానీ అతను నా వైపు తిరగలేదు. మా ముగ్గురిలో శర్మగారు చాల ముఖ్యమైన మనిషి అని అతను అభిప్రాయానికి వచ్చేసినట్లున్నాడు.

“మీరు చూసి ఒక మాట చెప్పారంటే పని జరుగుతుంది.” అన్నాడు.

“నీకు ఈత వచ్చా?” శర్మ అడిగారు.

“ఈతనా?” అని అతను మళ్ళీ అడిగాడు. తరువాత, “ఏదో కొంచెం వచ్చండి.” అన్నాడు.

“కొంచెం తెలిస్తే సరిపోదు. ఒక మనిషి పైనుంచి నదిలో దూకి ఈదుకుంటూ వెళ్తున్నట్లు ఒక సీన్ తీయాల్సి ఉంది. కానీ దానికి నువ్వు సరిపోవు.”

“నాకు టగర్ పాయిట్ వచ్చండి. నా పేరే టగర్ పాయిట్ కాదర్ అండీ.”

“టగర్ పాయిట్! అంటే ఏమిటీ?”

“టగర్ పాయిట్ అండీ. టగర్… టగర్ తెలుసు కదా?”

ఇప్పుడు మేమందరమూ శ్రద్ధగా చూశాము. ఎవరికీ అర్థం కాలేదు.

అతను అన్నాడు. “పులి అండీ. పులి… పులి పాయిట్.”

“ఓ! టైగర్ ఫైట్. టైగర్ ఫైట్! నువ్వు పులితో పోరాడుతావా?”

“లేదండీ. పులి వేషం వేస్తానండీ. దానినే టగర్ పాయిట్ అంటారు కదండీ.”

“పులి వేషగాడివా నువ్వు? పులివేషాలన్నీ సినిమాకు ఎందుకు? పులి వేషమా? సరే సరే. నటరాజన్ రానీ. ఏదైనా ఛాన్స్ ఉంటే తప్పకుండా కబురు పంపిస్తాను.”

“నేను బాగా టగర్ పాయిట్ చేస్తానండీ. నిజమైన పులిలాగే ఉంటుంది.”

“నిజమైన పులికి, నిజంగానే పులిని తీసుకొని రావచ్చు కదయ్యా.”

“అది కాదండీ. నేను చేసేది నిజమైన పులిలాగే ఉంటుంది. ఇప్పుడు చూస్తారా?”

“అబ్బే, వద్దు. వద్దు.”

“ఊరికే చూడండి సార్. మీరంతా పులి వేషాన్ని ఎక్కడ చూసి ఉంటారు?”

“మొహరం పండగకో, రంజాన్ పండగకో వీధి వెంట పులి వేషం వేసుకొని వెళ్తుంటారుగా?”

“మనది వేరే లాగా ఉంటుందండీ. నిజమైన పులిలాగే ఉంటుంది.”

అతను సంచీ లోంచి ఒక పులి తోలును తీశాడు. అప్పుడే అతని గుడ్డ సంచీని మేము గమనించింది. దానిని ఒక్క క్షణంలో తన తల మీదుగా తొడుక్కొని, గడ్డం క్రింద పులి ముసుగుని లాక్కున్నాడు. తన సొంత కళ్ళతో చిరుత పులి ముఖం లోనుంచి గదిని ఒక్క క్షణం అటూ ఇటూ చూసుకున్నాడు.

“భేష్!” అన్నారు శర్మ. మేము అతని వైపే చూస్తూ వుండి పోయాము. అతను చేతులను ఒకసారి పైకి ఎత్తి శరీరాన్ని వదులుగా చేసుకున్నాడు. అలాగే వంగి నాలుగు కాళ్ళ మీద నిలబడి ముఖాన్ని అటూ ఇటూ తిప్పి చూసాడు.

“భేష్!” మళ్ళీ అన్నారు శర్మ.

అతను పిల్లిలాగా వీపును మాత్రం పైకి లేపి శరీరాన్ని వంచి అలాగే జలదరింపచేశాడు. తరువాత నోరు తెరిచాడు. అతను ఒకసారి పులిలా గాండ్రించి తన వెనక భాగాన్ని మాత్రం ఊపాడు. మేము ఉలిక్కి పడ్డాము. అంత సమీపంలో భయంకరంగా పులి గాండ్రింపు మేము విన్నది లేదు. అలాగే నాలుగు కాళ్ళ మీద ఖాళీగా ఉన్న కుర్చీ మీదికి దూకాడు. కుర్చీ దడ దడమని ఊగింది. నేను “అయ్యో!” అన్నాను.

అతను నాలుగు కాళ్ళ మీద నా బల్ల మీదికి దూకాడు. కన్ను మూసి తెరిచే లోపు శర్మగారి మేజ మీదికి లంఘించాడు. శర్మగారి మేజ మీద తారు మారుగా కాగితాలు, పుస్తకాలు, తమల పాకుల పొట్లం అన్నీ చెల్లా చెదురుగా ఉన్నాయి. ఒకదాని మీద కూడా అతని కాళ్ళు పడలేదు. అతను శర్మగారి మేజ మీద పొంచినట్లుగా శర్మగారి వైపు చూసి మళ్ళీ ఒకసారి కడుపులో పేగులు సైతం వణికేటట్లు గర్జించాడు. అక్కడనుంచి అలాగే ఎత్తుకి దూకాడు. మేమందరమూ “ఓ!” అని అరిచాం.

అది పాత కాలపు భవనం. పైగోడ పొడుగునా సుమారు పదడుగుల దూరంలో రెండు అంగుళం వెడల్పుకు అంచు ఉంది. గోడకి ఒక పక్కన ఆ వెడల్పుకు కొంచం పైకి ఊచలు వేసిన కిటికీ ఒకటి వెంటిలేటరుగా ఉంది. అందులో ఒకటే ధూళి, దుమ్ము, బూజు. అతను నాలుగు కాళ్ళతో మనిషెత్తుకు ఎగిరి, మా అందరి తలల పైన ఆ రెండంగుళాల వెడల్పు ఉన్న గోడమీద ఒక్క క్షణం తనని ఇముడ్చుకున్నాడు. తరువాత చేతులతో వెంటిలేటర్ ఊచలని పట్టుకొని మళ్ళీ పులి లాగా గర్జించాడు.

“జాగ్రత్త! జాగ్రత్త!”అని శర్మగారు అరిచారు. ఆ ఎత్తులో అతని ముఖానికి నేరుగా సీలింగ్ ఫాన్ రాక్షస వేగంతో తిరుగుతోంది. అతనికి ఆ ఫానుకీ మధ్య కొన్ని అంగుళాలు కూడా దూరం లేదు.

అతను అంత ఎత్తు నుంచి పులి లాగే కుర్చీ మీదికి దూకాడు. మళ్ళీ అలాగే నేల మీదికి దూకాడు. మేము దిగ్బ్రమ తొలగని షాక్‌లో ఉండి పోయాము. చిరుత పులి ముఖంలో అతని కళ్ళు పిల్లి కళ్ళ లాగా మిల మిల మెరిశాయి. ఇంకోసారి చిరుత భయంకరంగా నోరు తెరిచి గాండ్రించింది. తరువాత నిమిషం అతని శరీరం వదులుగా వేలాడింది. అతను లేచి నిలబడ్డాడు. శర్మగారు ఇప్పుడు ‘భేష్’ అని కూడా అనలేకపోయారు. అతను పులి ముఖాన్ని తీసేశాడు. మేమంతా మాట్లాడలేని స్థితిలో ఉన్నాము. అతనే ముందు మమూలు మనిషయ్యాడు.

“నేను తప్పకుండా ఏదైనా చూస్తాను.” శర్మగారు అన్నారు. ఆయన గొంతు చాలా మారి పోయింది. అతను చేతులు జోడించాడు.

“ఎక్కడ ఉంటున్నావు?” శర్మగారు అడిగారు.

అతను మీర్ సాహిబ్ పేట అని చెప్పి, ఏదో నంబరు, వీధి పేరు చెప్పాడు. నేను నోట్ చేసుకున్నాను. అతను కాస్త ఆగి, “కానీ నేను ఎన్ని రోజులు అక్కడ ఉంటానో తెలియదండీ.” అని అన్నాడు.

“ఎందుకని?” శర్మగారు అడిగారు.

“అది కాదండీ…” ఏదో అనబోతున్న వాడల్లా చటుక్కున శర్మగారి కళ్ళ మీద పడ్డాడు.

“లేవయ్యా… లేవయ్యా, కాదర్!” శర్మగారు అదిరి పడ్డారు. మేము లేచి నిల్చున్నాము. అతను లేచి కళ్ళు తుడుచుకున్నాడు.

“నా భార్య ఇంటి వైపు రావద్దని చెప్పేసిందండి,” కొన్ని నిమిషాలకి ముందు పులిలాగా ఉన్న అతనే.

“నేను సంపాదించి చాలా నెలలవుతుంది. తను మాత్రం ఏం చేస్తుంది? నలుగురు పిల్లలు. అందరూ చిన్న వాళ్ళు.” అతను ఇప్పుడు ఏడుస్తున్నాడు.

శర్మగారికి ఏదోలా అనిపించి “ఈ రోజు నువ్వు తిన్నావా?” అని అడిగారు.

“లేదండీ.”

అతను ఆ రోజు మాత్రమే కాదు. చాలా రోజులుగా తిని ఉండక పోవచ్చని అడిగి తెలుసుకోవలసిన అవసరం లేక పోయింది. శర్మగారు తన జేబులో చెయ్యి పెట్టారు. మేము కూడా వెంటనే మా జేబుల్లో వెతికాం. చిల్లర అంతా కలిపితే పది రూపాయలు ఉండొచ్చు.

“ఇదిగో. దీన్ని తీసుకెళ్ళి మొదట కాంటీనుకు పోయి కడుపు నిండా తిను,” అని అన్నారు.

“వద్దండీ.”

“ఎందుకు వద్దు? పోయి తిను మొదట.”

“ఏదైనా రోల్ ఇప్పించండయ్యా,” ఏడుపుకు మధ్యలో అతనన్నాడు.

శర్మగారికి అంత కోపం వచ్చి నేనెప్పుడూ చూడలేదు. “ఇచ్చిన డబ్బును పుచ్చుకోనని నువ్వు ఎలాగయ్యా అంటావు? డబ్బును తిరస్కరిస్తే నీకు ఎక్కడి నుంచి డబ్బు వస్తుంది? ఒక్క రూపాయి అయినా లక్ష్మీదేవి. నీ దగ్గరకి లక్ష్మి ఎలా వస్తుంది? పో.. మొదట పోయి తిను” అని అరిచారు.

అతను ఏడుపును ఆపి డబ్బును తీసుకున్నాడు. శర్మగారు అనునయిస్తున్నట్లుగా అన్నారు. “రోల్ అంటూ ఏదీ నా చేతిలో లేదు. నా వల్ల ఏదైనా పని అయ్యేటట్లు ఉంటే నేనే చేస్తాను. మొదట కడుపుకు ఏమైనా తిను.” తరువాత నా వైపు చూసి “కాస్త ఇతన్ని కాంటీనుకు తీసికెళ్ళి తినిపించండి” అని అన్నారు. నేను లేచాను. అతను వెంటనే ” వద్దండీ. నేనే వెళ్తాను.. నేను వెళ్ళితింటాను” అని అన్నాడు. మళ్ళీ మా అందరికీ దండం పెట్టి బైటికి వెళ్ళి పోయాడు.

మేము కాస్సేపు మాట్లాడకుండా ఉండి పోయాము. శర్మగారు తనకే తెలియకుండా పెద్ద గొంతుతో అన్నారు. “ఇతనికి ఏం చేయడం? ఇప్పుడు తీస్తున్నదో జానపద చిత్రం.”

కానీ ఆయన ఊరికే ఉండలేదు. రెండు వారాల తరువాత మళ్ళీ కథల విభాగంలో మీటింగ్ జరిగినప్పుడు, కథా నాయకుడు పులి వేషం వేసుకొని శత్రువుల కోటలోకి ప్రవేశించేటట్లు సినిమా తీయాలని ప్రతిపాదించి ఒప్పించారు. పులి వేషగాడు డాన్స్ ఆడేటప్పుడు, కథానాయకుడికి బదులుగా కాదర్‌ని డూప్ పెట్టుకోవచ్చు. అతనికి నూరు రూపాయలైనా ఇప్పించవచ్చు.

నేను కాదర్‌కి ఉత్తరం వ్రాసాను. నాలుగు రోజుల తర్వాత ఎప్పటిలాగే ఆ ఉత్తరం తిరిగి వచ్చింది, చిరునామా దారుడు లేదని. శర్మగారు నటరాజన్‌ని వెంట బెట్టుకొని కాదర్ కోసం వెతికారు. మేము కూడా ఎక్కడెక్కడో అడిగి చూసాము. కథానాయకుడు శత్రువు కోటలో ప్రవేశించే సీన్ తీయవలసిన రోజు సమీపిస్తూ వచ్చింది. కాదర్ దొరకలేదు.
అతను దొరికినా ఎక్కువగా ఉపయోగం లేక పోవచ్చు. ఆ నెలలో రిలీజ్ అయిన ఒక సినిమాలో గ్రామీణ సంగీతం నేపధ్యంలో కథానాయకుడు కావడి మోస్తున్నట్లుగా సీన్ వచ్చింది. ఆ సినిమా తమిళనాడు మొత్తం ప్రేక్షకులను అలరింప చేసింది.

----------------------------------------------------------

రచన: గౌరి కృపానందన్,

మూలం: అశోకమిత్రన్,

ఈమాట సౌజన్యంతో